Ιουνίου 20, 2008

Πονηριές...

Πάω λοιπόν η καλή σου στο σούπερ μάρκετ προχθές για να αγοράσω γάλα. Το μποϋκοτάζ είχε λήξει, όμως θεώρησα σωστό να το συνεχίσω, έτσι κι αλλιώς κάνω μποϋκοτάζ σε πάρα πολλά πράγματα εδώ και αρκετά χρόνια, όπως π.χ. στην τηλεόραση (τηλεόραση δεν υπάρχει στο σπίτι μου, διαμαρτύρομαι για την κακή ποιότητά της και τον ύποπτο ρόλο της), στο ηλεκτρικό ρεύμα (έχω καταργήσει εδώ και χρόνια την ηλεκτρική κουζίνα και χρησιμοποιώ κουζίνα υγραερίου, το οποίο υγραέριο έρχεται σαράντα ευρώ το χρόνο για ένα άτομο, και γενικότερα καταναλώνω μόνο το απολύτως απαραίτητο ρεύμα), στα ακριβά σούπερ μάρκετ (δύο είναι τα βασικότερα, αλλά δεν τα αναφέρω για να μην μου κάνουν μήνυση για δυσφήμιση...) κ.ά.

Πάω λοιπόν και ψάχνω στα ράφια να βρω γάλα με ένα ευρώ το πολύ. Το μόνο που ανακάλυψα ήταν ένα γερμανικό μακράς διαρκείας, το οποίο και το αγόρασα γιατί είχε 0,90 λεπτά και επειδή προτιμώ το μακράς διαρκείας, λόγω του ότι με αυτό φτιάχνεις και κρέμα για φρέντο.

Στο ταμείο ήταν μια κυρία η οποία είδε το γάλα και με ρώτησε αν το έχω αγοράσει πάλι και αν είναι καλό. Της λέω, κοίταξε να δεις, δεν το έχω αγοράσει πάλι και δεν ξέρω, αλλά το πήρα επειδή ήταν το μόνο που έκανε λιγότερο από ένα ευρώ. Αν αγοράζουμε προϊόντα ακριβά, μετά αυτά θα ακριβαίνουν περισσότερο και στο τέλος δεν θα μπορούμε να τα αγοράζουμε, εφόσον οι μισθοί παραμένουν σε προκατακλυσμιαία επίπεδα. Γέλασε η κυρία, γέλασε και η υπάλληλος στο ταμείο.

Πάω σήμερα να αγοράσω πάλι γάλα. Κοιτάζω στα ράφια, πουθενά το γερμανικό γάλα. Δεν μπορεί, λέω μέσα μου, αυτό ήταν γάλα μακράς διαρκείας και αποκλείεται να το αγόρασαν όλο μέσα σε δυο μέρες. Κοιτάζω από εδώ, κοιτάζω από εκεί, τελικά το ανακαλύπτω πίσω από ένα μεγάλο χάρτινο γάλα της ΔΕΛΤΑ, το οποίο ήταν τόσο μεγάλο, που έκρυβε όλη τη σειρά του γερμανικού. Α, λέω, τα χρυσά μου... το έκρυψαν για να μην το βλέπει ο κόσμος, ε; Παίρνω το γάλα, αφού έβγαλα το άλλο από μπροστά και κοιτάζω εκεί που γράφουν τις τιμές. Κοιτάζω από εδώ για την τιμή του γερμανικού, κοιτάζω από εκεί, πουθενά η τιμή. Α, σκέφτομαι, δεν πάμε καλά... Πάω στην υπάλληλο. Με συγχωρείτε, της λέω, αυτό το γάλα πόσο κάνει; Γράφει στο ράφι, μου λέει εκείνη. Αμ δεν γράφει, της λέω, μόνο για τα ελληνικά έχει τιμές, δεν υπάρχει πουθενά να γράφει για κάποιο με γερμανική μάρκα. Κοιτάζει και βλέπει ένα σημείο όπου κάποτε υπήρχε μια τιμή και μετά την έβγαλαν. Μάλιστα λέω... πονηριές. Κρύβουμε το φτηνότερο γάλα πίσω από έναν όγκο άλλων για να μη φαίνεται, βγάζουμε και την τιμή, μην τυχόν και τη δει κανείς και ψάξει για το γάλα.

Όλη αυτή η ιστορία μου έδειξε ότι τελικά το μποϋκοτάζ του γάλακτος ήταν η μόνη κίνηση που εδώ και πάρα πολλά χρόνια την έλαβαν υπόψη και δεν πήγε στα... υπόψη, όπως κάτι συλλαλητήρια, και καλά, κάτι διαμαρτυρίες έτσι για να εκτονώνεται ο κόσμος και άλλα τέτοια. Νομίζω ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ο κόσμος από εδώ και πέρα θα είναι να μην αγοράζει τίποτα αν δεν έχει μια λογική τιμή. Και να δείτε ότι τελικά θα είναι το μόνο που θα πιάσει. Άλλωστε αυτό φοβήθηκαν, γι αυτό και διοργάνωσαν το πρόσφατο συλλαλητήριο -για εκείνο μιλάω, στο οποίο συμμετείχαν και οι... βιομήχανοι, ξέρετε ποιο...

2 σχόλια:

  1. Γιατί το λες αυτό;... Αν αναφέρεσαι στο κείμενο, δεν μπορούν να με κοροϊδέψουν εμένα με το να κρύβουν τα φτηνά προϊόντα στις πίσω μεριές των ραφιών. Έχω εκπαιδευτεί από τότε που έμενα στη Θεσσαλονίκη άνεργη ένα διάστημα και αναγκαστικά σκάλιζα τα ράφια του μπακάλη για τη φτηνότερη κονσέρβα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.