Μαΐου 15, 2008

ID-ιογράφως

Μετά από πρόσκληση του Rizobreaker καταθέτω κι εγώ το χειρόγραφο μου, στη συλλογή "ID-ιογράφως", την οποία άρχισε ο Allu Fun Marx!

Η αρχική πρόσκληση έχει ως εξής:

Πρό(σ)κληση ιδιογράφΩς

Εντάξει, με το πληκτρολόγιο σε είδαμε... Τα κουτσοκαταφέρνεις. Για να σε δούμε όμως και σε πιο κλασικά μέσα γραφής. Όχι, δεν ζητάμε να σκαλίσεις την πέτρα, να γράψεις στα τοιχώματα της σπηλιάς ή να πάρεις την πλάκα και το κοντύλι. Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, μια πένα, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Και πού το ξέρεις; Μπορεί κάποτε να εκδοθούμε σε λεύκωμα.
Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου.
Και μετά "ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο" για να προσθέσουμε το αυτόγραφο στην συλλογή.
Ειδοποία, γράφοντας στο τέλος του ποστ σου το μαγικό ξόρκι: για το http://autographcollectors.blogspot.com

Παραθέτω λοιπόν κι εγώ το δικό μου χειρόγραφο σημείωμα:

Με τη σειρά μου καλώ απ’ όσους έχω στο blog roll όποιον θέλει να συμμετάσχει και ειδοποιώ: για το http://autographcollectors.blogspot.com

3 σχόλια:

  1. Να σου ξεκαθαρίσω τη θέση μου για τα μπλογκοπαίγνιδα (πιθανόν, βέβαια, να είναι αυτό και μια γεροντική γκρίνια οπότε κάνω τραγικό λάθος και χάνω σε ... κέφι, αλλά έχω χάσει τόσα στη ζωή μου που ένα παραπάνω δεν βλάπτει)

    Λοιπόν, είμαστε οχυρωμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο χωρίς να παίρνουμε ή να δίνουμε αμεσότητα. Είμαστε virtual συνομιλητές και σαν τέτοιοι μπορούμε να δηλώσουμε ό,τι γουστάρουμε. Εδώ κι ο πρώτος κίνδυνος, αυτός του "υποκρίνεσθαι". Παίζουμε ρόλους που απέχουν πολύ ή λίγο από την πραγματικότητα (ανάλογα με το πόσα απωθημένα κρύβει καθένας). Ο ρόλος που δημιουργούμε, όμως, καθώς κερδίζει χρόνο και τρέφεται από τη φαντασία μας, γιγαντώνεται. Κάποια προϊούσα στιγμή αποχτάει δική του ζωή και δικά του όνειρα. Όπως λέω σε μια εικόνα (που θα αναρτήσω) αυτά τα όνειρα είναι και η φυλακή μας, ποτέ δεν πρόκειται να πραγματωθούν και, στα σίγουρα, θα μας αφήσουν μια πικρή γεύση (από ... Campari).
    Τα μπλογκοπαίγνιδα είναι στημένες ερωτήσεις οι οποίες απευθύνονται όχι στη βατραχίσια μορφή μας αλλά στο βασιλόπουλο που (πιστεύουμε ότι) κρύβουμε μέσα μας. Στολιζόμαστε, λοιπόν, στην αρένα του μυαλού μας και απαντάμε, συνήθως μέσα από το ρόλο μας. Είμαι καθηγητής, τις μεγαλύτερες παπαριές από μαθητές τις άκουσα σαν απάντηση στην ερώτηση που περιείχε "κατά τη γνώμη σας". Ο μαθητής σκέφτεται "ζητάει τη γνώμη μου, άρα πρέπει να έχω μία, άρα ποιος είμαι τελοσπάντων!".
    Στον αντίποδα βάζω την ειλικρίνια, είναι πιο οικονομική και καθ' όλα έντιμη. Πρέπει, βέβαια, πρώτα νά 'χεις ξεκαθαρίσει πόσο μαλάκας είσαι και να τολμάς να το 'πεις και δημόσια (έτσι αποδυναμώνεις και τους εχθρούς σου, αφού ...βρίζεσαι μόνος σου!). Υπάρχουν μυριάδες πόνοι καθημερνοί ώστε το στυλάκι του ότι "δεν τρέχει κάστανο, ας μείνουμε στα χρωματάκια μας και στις εξυπνακίστικες παπαρίτσες μας" φαντάζει Ύβρις προς την ανθρωπότητα.
    Αν ντρέπεσαι να ξεμπροστιαστείς, βρες κάνα-δυο κι άρχισε με μέηλ (όπως Yale) την ειλικρίνεια.
    Ελπίζω να τα ξαναπούμε.
    Αν σε πίκρανα, ζητάω ταπεινά συγνώμη, αλλά, είπαμε, ξέρω πόσο μαλάκας είμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο ποίημα...
    Σ' ευχαριστούμε που μας θύμισες τη Μυρτιώτισσα.
    Το σημείωμα αναρτήθηκε στο blog "Ιδιογράφως"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλέ μου Σπύρο, δεν με πίκρανες. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει πλέον οτιδήποτε που θα έχει τη δυνατότητα να με πικράνει. Έχω δει τόσα πολλά στη ζωή μου που έχω υπερβεί πλέον τα συναισθήματα, τουλάχιστον δεν τους δίνω τη σημασία που τους έδινα κάποτε.

    Εφόσον λοιπόν έχω δει πολλά στη ζωή μου, έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν και πολλές γνώμες σχετικά με οτιδήποτε. Εσύ έχεις τη συγκεκριμένη γνώμη για τα συγκεκριμένα παιχνίδια και εγώ έχω κάποια άλλη, δεν γεννάται θέμα περί αυτού. Οὐτε πιστεύω πως η κριτική σου πηγάζει από τα "γεράματα", όπως λες. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όσα χρόνια και αν περάσουν, συνεπώς πάντα θα ήσουν γκρινιάρης δεν έγινες τώρα στα... "γεράματα". Αν κάποιος στα πενήντα και στα πενηνταπέντε θεωρείται γέρος, τότε τι είναι εκείνος που είναι ογδόντα; Η άποψή μου περί γήρατος είναι ότι γερνάει εκείνος που παύει να εξελίσσεται.

    Όπως λοιπόν έλεγα παραπάνω, η γνώμη μου για τα συγκεκριμένα παιχνίδια δεν είναι καθόλου αυτή που λες. Συμφωνώ σε αυτά που λες για τη virtual reality που δημιουργεί το διαδίκτυο και ξέρω πολύ καλά πως πολύς κόσμος έχει πέσει στη συγκεκριμένη λούμπα και ακόμη ξέρω ότι όλα αυτά είναι και λιγάκι κατευθυνόμενα. Δεν νομίζω όμως ότι αν πάψουν να παίζουν αυτά τα παιχνίδια στα ιστολόγια θα διορθωθεί κάτι, μάλλον θα πρέπει να σταματήσουν το διαδικτυακό σεξ θα έλεγα και να αρχίσουν να βγαίνουν και λιγάκι από το καβούκι τους, να αρχίσουν να φλερτάρουν και να συναντιώνται στις καφετέριες, στα παρκάκια και στα σινεμά.

    Προσωπικά μου αρέσει να παίζω τέτοια παιχνίδια, όπως μου άρεσε και πριν εμφανιστεί το διαδίκτυο να παίζω παιχνίδια συναναστροφής. Έτσι το βλέπω εγώ και όχι όπως νομίζεις εσύ, σύμφωνα πάντα με αυτά που γράφεις. Εκείνο που έχω να σου επισημάνω, παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι σε ξέρω, είναι ότι πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός ότι δεν υπάρχει μόνο η γνώμη σου και η λάθος, αλλά ότι υπάρχουν πάρα πολλές γνώμες σχετικά με οποιοδήποτε θέμα και ότι το σωστό και το λάθος είναι έννοιες τελείως υποκειμενικές. Ό,τι είναι σωστό για εμένα δεν είναι απαραίτητο να είναι σωστό και για σένα και το ίδιο ισχύει και για το λάθος. Όταν επισμαίνουμε σε κάποιον μια σωστή ή λάθος κίνηση, θα πρέπει να έχουμε και την ικανότητα να μπορούμε να μπούμε στη θέση του και να κρίνουμε αν πράγματι η συγκεκριμένη κίνηση είναι σωστή γι αυτόν ή απλώς είναι σωστή για εμάς.

    Πιστεύω να μην πικράθηκες εσύ, δεν είχα τέτοια πρόθεση και ό,τι λέω το λέω πάντα καλοπροαίρετα, άσχετα αν δεν έχω και ούτε ποτέ θα αποκτήσω την ικανότητα να λέω κάποια πράγματα με διπλωματικό τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.